Salama et valoma Madagascar!

Hallo en tot ziens Madagascar!

Het lijkt wel gisteren dat we aankwamen in Madagascar, dat we het uitgestorven vliegveld verlieten, zonder bagage... Maar de reis zit er gewoon alweer op.
Afgelopen donderdagnacht zijn we, dit keer met bagage, richting Nederland vertrokken. Met bagage bedoel ik natuurlijk al onze spullen, maar ook een berg souvenirs en misschien wel een nog grotere berg aan ervaringen, want wouw, wat een reis was dit!

Nadat we het national park Ranomafana hadden bezocht, vertrokken we naar de oostkust van Madagascar. Omdat de Indische Oceaan aan de kust te ruig is om op te varen, hebben we Fransen evenredig aan de oceaan het kanaal des Pangalanes laten graven (door Chinese gevangenen). Op deze manier was het toch mogelijk om goederen per boot te vervoeren.

Ook wij gingen met een bootje het kanaal op. We stonden ’s ochtends al vroeg klaar om op de boot te stappen, maar de boot bleek vertraging te hebben.
Zover wij begrepen hebben, is een van de bemanningsleden in de nacht voor vertrek overleden(op de boot?) Dus die boot kon niet meer gebruikt worden, wat volgens de reisleider zowel het beste als het slechtste excuus is dat iemand kan hebben...
Maar goed, er moest dus een andere boot komen, en dat duurde, mora mora...

Toen de boot uiteindelijk kwam en klaar was voor vertrek, goot de reisleider een fles rum leeg over de boot. De bevolking is hier heel erg van het bijgeloof (de fady), dus een flesje rum als offer zou de reis vast bespoedigen.

Tijdens het wachten op de boot hebben we ons trouwens prima vermaakt bij een African Car Wash.
Beeld je in: Een smerige auto wordt half het kanaal ingereden. Meerdere Afrikaanse mannen staan de auto handmatig te wassen. En dat terwijl deze Afrikaanse (gespierde) mannen niet meer droegen dan een kleine boxershort, terwijl ze er een heus waterballet van maakten.
Lachen, gieren, brullen! En die mannen, die lachten net zo hard met ons mee!

Maar goed, uiteindelijk hadden we een boot, er was personeel, we hadden benzine, er was eten en drinken aan boord, dus we konden vertrekken.

Op de boot pasten net genoeg stoelen voor ons allemaal, we konden zonnen op het dak, het eten werd ter plekke geslacht (ook op het dak, hoe vers wil je het hebben...), we hadden een bush toilet (moet je, dan stopt de boot langs de kant en dan mag je een mooi bosje uitzoeken), rond zonsondergang was het Rum O’clock en ondertussen kwamen we langs allerlei afgelegen dorpjes. Vanaf de boot konden we zien hoe de lokale bevolking hun dagelijkse dingen aan het doen waren en we stopten af en toe in een klein dorpje waar zelden toeristen kwamen.
En hoewel het 2 lange dagen op de boot waren, was het een hele bijzondere ervaring!

Na de boottrip gingen we naar Foulpointe, een klein plaatsje aan de oostkust. Tot zover hadden we tijdens deze reis nog geen rijke Malagassiërs gezien, maar die zijn er blijkbaar wel. Zij waren net als wij, allemaal een weekend op het strand.
We zaten in een prachtig resort en het was heerlijk om even 2 dagen rustig aan te kunnen doen. Voor het eerst deze reis hadden we wat tijd voor onszelf en voelde het als een echte vakantie.

Na nog wat kleine plaatsjes tussendoor en na een ritje met de lokale trein, kwamen we aan op de laatste bestemming van onze reis, het Andasibe National Park.
’s Avonds maakten we een wandeling en gingen we weer op zoek naar kameleons, kikkers en lemuren. Ook zagen we een prachtige boa.
De volgende ochtend gingen we het regenwoud in. Al snel vonden we een groep goudkroonsifaka’s (een grote lemurensoort, halfapen) en het was supertof om te zien hoe soepel zij zich door de bomen kunnen bewegen.
Ondertussen hadden we al meerdere malen de roep van de indri’s gehoord. De indri is de grootste lemurensoort en hun roep is mijlenver te horen.
Toen wij ook deze prachtige dieren vonden, begonnen zij, terwijl wij onder “hun” boom stonden, weer met roepen. Het geluid ging letterlijk door merg en been, maar het was zo ontzettend mooi! Het deed mij denken aan het geluid van walvissen. Met open mond (en vol ontzag) heb ik naar de indri’s gekeken en geluisterd, wat een voorrecht dat wij dit mochten meemaken!

’s Middags zijn we nog naar een Lemureneiland geweest, dit was meer een soort dierentuin (Apenheul) waar de lemuren op je schouder of op je hoofd kwamen zitten. Nadat we de afgelopen weken uren doorgebracht hebben met het zoeken naar en het fotograferen van lemuren in het wild, was het heel gaaf om nu nog even zelf met ze op de foto te gaan. Niet te geloven hoe lekker zacht ze zijn!

En na deze excursie was de reis voor mij compleet.

Wat heb ik hier genoten van de vriendelijke bevolking, van de enthousiaste kinderen, van de prachtige natuur met alle wilde dieren, van de gezelligheid van de groep en van de cultuur. In een woord geweldig!

Maar, hoewel ik echt echt echt een fantastische reis heb gehad, was het niet altijd makkelijk. De armoede hier is zeer confronterend. Het is moeilijk te geloven dat mensen zo leven, dat er een land is waar de infrastructuur nog zo slecht is en waar de regering zo corrupt is...

Maar wie weet wat er hier de komende tijd allemaal gaat gebeuren. Het land heeft zeker potentie om zeer aantrekkelijk te zijn voor toeristen... Maar, ik ben blij dat ik nu gegaan ben, nu het land nog zo puur lijkt te zijn!

Veel liefs,
Tessa

PS: Just smile and wave boys, smile and wave.
(geen pinguïn gezien hier...)