Chasing cheetahs

Daar lig ik dan, weer eens veel te laat in mijn bed. Maar het is onmogelijk om nu vroeg te gaan slapen. Vandaag was het echt qua weer de mooiste dag tot nu toe, na stage zijn Sharon en ik lekker naar het strand gegaan en maar bakken, heerlijk. Maar nu… We hebben ’s avonds wel veel slecht weer, maar dit slaat alles! Storm!! Al uren lang is er een harde wind, veel regen en onweer. Vooral het afgelopen uur, iedere 10 seconden een flits (heb het geteld) en wat later een knal. En zoals ik net al zei, daar lig ik dan, in mijn bed, onder mijn dakraam, kijkend naar de ene flits na de andere. Echt prachtig!

De tijd hier gaat supersnel, ik zit alweer op de helft van mijn stage, alle weekenden zijn volgepland en er is nog zoveel meer dat ik nog wil doen! 10 weken Zuid-Afrika is echt niet genoeg! Maar de tijd die we hier hebben, besteden we goed.

Afgelopen donderdag zijn we weer naar het weeshuis gegaan. Leuk om te zien dat de kinderen nu al anders op ons reageren, ze weten wie we zijn en dat we er voor hen zijn. Twee jongens in het tehuis kunnen niet naar school, ze zitten hier tijdelijk en ze vervelen zich natuurlijk te pletter. Beiden kunnen ze nauwelijks lezen en Engels spreken is ook een probleem. Sharon en ik hebben met hen wat educatieve spellen gedaan, Engelse kleuren leren, letterspelletjes, alfabet en korte woordjes maken. We kunnen ze niet heel veel leren, maar alles is beter dan niets, ze verdoen hun tijd anders gewoon! Later kwamen de andere kinderen ook thuis en omdat het zo ontzettend heet was, hebben we waterspelletjes gedaan. Het is moeilijk om te beschrijven hoe het is, maar het is echt leuk om lekker met die kinderen te spelen!

En dan… de verklaring van mijn titel: Chasing cheetahs!
Dit weekend was onze eerste trip van Khaya, en wat voor trip. De naam was al Mystery Trip en het had iets te maken met cheetahs.
Met een enorme truck zijn we zaterdagochtend vertrokken naar de middle of nowhere. Eerlijk waar, ik heb geen idee waar we zaten, het was meer dan 2 uur rijden, waarvan iets van 1,5 uur zandpad was zonder dat je ook maar een huisje tegenkwam. Het enige leven dat we zagen was af en toe een grote schildpad!
De truck schudde alle kanten op en even stilzitten was er niet bij, daar hebben we natuurlijk erg om gelachen! Maar we zijn er allemaal heelhuids uitgekomen!

Bij een oude boerderij stapten we uit om daarna onze tentjes op te zetten. We waren bij een project dat roofdieren opvangt die als huisdieren gehouden zijn of gewoon erg tam zijn. Ze hadden allerlei dieren, hyena’s, een soort lynxen, african wildcats en nog wat dieren waar ik de naam niet van weet. Én natuurlijk de cheetahs! Hier worden de dieren getraind om weer wild te worden, zodat ze uiteindelijk weer uitgezet kunnen worden.
Een paar vrijwilligers namen ons mee langs de kooien (stuk groter dan in Artis hoor) en ze vertelden vanalles over die dieren. Maar zodra ik een cheetah zie, kan ik niet meer naar een verhaal luisteren hoor, wat zijn het toch een prachtige beesten. Ik heb de hele tijd foto’s gemaakt en op een gegeven moment kwam Jaques naar mij toe, ook een vrijwilliger daar en hij zei dat ik de cheetah wel mocht aaien. Ik stak mijn hand door de tralies en de cheetah kwam naar mij toe en begon mijn hand te likken! Wouw! Voor de nieuwsgierigen onder ons, de tong van een cheetah is heel ruw, net schuurpapier. Dit omdat hij dan de vacht van zijn prooi eraf kan schuren. Als hij je te lang likt, schuurt hij ook je huid eraf.

’s Avonds was een braai en een feestje bij de boerderij en dat was supergezellig! En dan moet je terug naar je tent, in de middle of nowhere en niemand die eraan gedacht had om een zaklamp mee te nemen! Gelukkig geeft een mobiel in die duisternis meer licht dan dat je zou zeggen.

Na een zwaar beroerde nacht mochten we er om 6 uur gelukkig weer uit. Tijd om met de cheetahs op jacht te gaan!!
Met 13 personen, 2 gidsen en 2 cheetahs gingen we op pad. Echt gaaf om naast een cheetah te lopen. De kans was heel klein dat ze wat zouden vangen, hun slagingspercentage is namelijk maar 20%. We liepen over heuvels, door bosjes, half kruipend onder enorme acacia’s (stekels!) en over vlaktes. Maar na ongeveer 3 kwartier zagen we in de verte een groep beesten lopen. Toen werd het spannend. De cheetahs keken, werden onrustig en sprintten ervandoor! De snelste landdieren ter wereld, 112km per uur, en dat rent vlak voor je neus. Ik zag veel stof, rennende dieren en toen niks meer. We liepen dichterbij… vol spanning! Had hij wat gevangen?

En ja hoor, de eerste cheetah had een springbok te pakken, hij was nog niet helemaal dood en we zagen hoe de cheetah zijn keel dichtkneep. En toen… cheetah nummer 2, ook met een prooi. Een enorme blesbok! Wat een mazzel, 2 cheetahs, 2 prooien!
Ze mochten er een beetje van eten, maar niet alles want na het eten zijn ze niet meer van plan om te bewegen. Dus wij, nouja de anderen, sleepten de dieren mee terug naar het kamp. Iedereen was nog steeds helemaal onder de indruk van het spektakel!

Bij het kamp aangekomen, kregen de cheetahs de springbok weer om verder op te eten en de blesbok werd naar de schuur gebracht. Daar werd hij helemaal ontleed en in stukjes gehakt. Iedereen mocht helpen en we hebben uitgebreid les gehad over de anatomie van het lichaam. Het is natuurlijk wat anders dan een mensenlichaam, maar we hebben dezelfde organen. Ik heb een long vastgehouden, het was nog warm en het was zoveel zachter dan dat je zou verwachten…!
Daarna hebben de meesten geholpen met het vlees in hapklare stukken te snijden voor de andere dieren, ik ook. Nooit gedacht dat ik dat zou doen… Maar ach, je bent in Afrika en dit zal je niet vaker meemaken!

Er was nog een andere groep die ook met een cheetah op jacht ging, maar zij hadden helaas minder geluk gehad, ze waren 4 uur weggeweest en hadden wel een sprint gezien, maar niets gevangen. Maar de sprint is natuurlijk al geweldig.
Nadat iedereen heerlijk gerelaxed had en daarna alles opgeruimd hadden, was het weer tijd om te gaan. Hup de hobbeltruck in en druk napratend over de geweldige ervaringen!
We zijn gewoon met cheetahs op jacht gegaan!!

Zo dit was mijn langste stuk tot nu toe :)

Liefs,
Tessa