No hablo Portugues...

Hallo allemaal,

Het is gewoon alweer tijd voor mijn laatste verhaal. Zoals altijd is de tijd voorbij gevlogen, kan ik niet geloven dat het er toch echt weer opzit en... heb ik weer zoveel meegemaakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen...

Mijn vorige verhaal heb ik in Bonito geschreven, een prachtig en zeer toeristisch stadje in het zuidwesten van Brazilië. Omdat George en ik niet al teveel tijd meer hadden, besloten we om in één keer van westkant naar de oostkant van Brazilië te reizen, wat inhield dat we 30 uur in de bus moesten zitten... Marie had het goed voor elkaar, zij had namelijk een vlucht geboekt naar Rio de Janeiro.

De busreis was okay, niet ideaal, maar ook zeker niet verkeerd en toen waren we gewoon in Rio! In Rio de Janeiro, de place to be, een van de mooiste steden ter wereld!! En mooi was het zeker, we zouden er nu slechts 1 nachtje blijven, om er aan het einde van onze reis weer terug te komen. We verbleven in een klein hostel in een wijk "Santa Teresa" genaamd. De hosteleigenaar kon Caipirinha's shaken als de beste en de befaamde Braziliaanse cocktail vloeide hier dan ook rijkelijk. Ook tijdens het uitgaan die avond, werden er veel Caipirinha's geschonken. Gezien het feit dat de Caipirinha eigenlijk alleen uit cachaca (40%) bestaat met wat ijs, suiker en limoen, was het niet heel vreemd dat ik de volgende ochtend niet op m’n best wakker werd...

Maar om 9 uur stonden George en ik klaar om met een tour een favela (sloppenwijk met zo’n 67.000 inwoners) in te gaan. Een favela is meestal tegen een heuvel opgebouwd en bestaat uit allemaal piepkleine straatjes, steegjes en half ingestorte huisjes. Je kan er alleen te voet in en het is belangrijk dat je goed uitkijkt waar je je voeten plaatst, want overal lopen kippen (met kuikentjes), straathonden, schurftige katten en de straatjes zijn zeer onregelmatige, veel ongelijke traptreden, gaten in de weg en werkelijk overal liggen uitwerpselen. En dan heb ik het nog niet eens over alles boven je hoofd, gare elektriciteitskabels, betonnen en houten palen enzovoort. En als je daar allemaal rekening mee houdt, moet je nog opletten voor de mensen, de meeste bewoners zijn erg vriendelijk, maar favela’s zijn de armste en de meest onveilige wijken van Brazilië, waar de drugsmaffia een grote rol speelt.
Ondanks dit alles, was de tour erg interessant. De tour was erg gericht op het steunen van de lokale bevolking, wat ik een goed initiatief vind. Het kwam erop neer dat we om de haverklap ergens stopten om iets te bekijken of om iets te kopen en bij iedere stop waren de dus weer een paar Reals lichter.
De situatie in de favela’s er schrijnend, toch hebben alle huizen stromend water, elektriciteit (zij het illegaal afgetapt), en schotels om televisie te ontvangen. De gids vertelde veel over de situatie in de favela's, vooral drugshandel is een groot probleem. Ook zijn er veel kinderen die niet naar school gaan, terwijl die mogelijkheid er wel voor ze is. De regering heeft daarom een enorm sportcomplex gebouwd aan de voet van deze favela, waar de locals gratis gebruik van mogen maken, áls ze hun kinderen naar school sturen. Aangezien de Brazilianen echt weg zijn van sport, lijkt dit de oplossing van het probleem... Maar ik vraag me af of het echt zo eenvoudig is... Het is in ieder geval goed om te weten dat de regering zich wel bekommert om de situatie in de favela's (al gaat er in deze tijd een stuk minder geld naartoe vanwege alle aankomende sportevenementen).

Na de tour zijn Marie, George en ik met de bus (5 uur) naar Paraty gegaan, een prachtig koloniaal dorpje, beschouwd als een van de mooiste plaatsjes van Brazilië. En idyllisch was het zeker, werkelijk prachtige huizen, schattige straatjes, mooi weer en het ligt aan het strand. Helaas konden we niet langer dan 2 nachten blijven, maar we hebben ons zeker vermaakt! We hebben een tour gedaan met alle highlights van het gebied. Één van die highlights was het bezoeken van meerdere cachaca-distilleerderijen, waar we allerlei soorten cachaca konden proeven... Nou, mijn maag draait ondertussen om bij de geur van cachaca alleen al...
Verder hebben we gezwommen bij verschillende watervallen en was er ook een natuurlijke glijbaan, een waterval waar je vanaf kon glijden. Bijna niemand durfde dat te doen, dus toen ging ik maar als eerste he... En een adrenalinekick dat ik er van kreeg.
Ook George en Marie waren helemaal door het dolle en we zijn er meerdere keren vanaf gegleden, tot groot vermaak van "ons publiek", lachen, gieren, brullen. Daarna hinkend, bont en blauw, maar dat was het zeker waard!

De dag erna hebben we wat door de prachtige straatjes van Paraty gedwaald. En daarna moesten we weer de bus in, op naar de volgende bestemming. Ilha Grande, het grootste eiland van de 365 eilandjes die in de buurt van Rio liggen. Een groot eiland is het zeker, maar er zijn bijvoorbeeld geen wegen en geen auto's. Alleen maar zandpaden en alles werd er dus met handkarren gedaan.
Op het strand waren veel restaurantjes en het binnenland bestaat uit tropisch regenwoud en is bergachtig. Als duiker kon ik het natuurlijk niet laten om een dagje met de boot op pad te gaan om de onderwaterwereld te verkennen. Hoewel het er niet heel mooi was (geen gekleurde koralen e.d.) was het heel anders dan wat ik ooit gezien heb, dus interessant. Ik heb 2 schildpadden gezien, waarvan er 1 echt heel dichtbij zwom, een zeepaardje, een octopus en een kogelvis, supergaaf!

Helaas voelde ik mij al de hele dag niet zo lekker en werd ik 's avonds ziek... Dus in plaats van dat ik de volgende ochtend met George en Marie een pittige hike naar een van de mooiste stranden van Brazilië zou doen, ging ik naar de apotheek... “Oh the joy of being a backpacker...”
Daar stond ik dan... In mijn niet-Portugees uit te leggen waar ik last van had... Gelukkig begreep de jongeman het snel en gaf hij mij een doosje. Maar aangezien ook de bijsluiter geheel in het Portugees was, wist ik alsnog niet hoe of wat. Na veel gedoe werd mij verteld dat ik om de 8 uur, 3 pillen moest nemen, appeltje eitje dus!

Tot ik in mijn hostel geen pillen, maar zakjes poeder in het doosje aantrof... Wat moest ik daar nou weer mee?! Ik heb van alles geprobeerd, van google tot google translate, maar ik kon er maar niet achter komen of het wel de juiste medicijnen waren én wat ik ermee moest doen. In het hostel spraken ze ook geen Engels, maar gelukkig zat er net een stelletje te ontbijten die zowel Engels als Portugees spraken. Daar stond ik dan, met een knalrood hoofd te luisteren naar de vertaling van de bijsluiter over reizigersbacteriën... Terwijl zij eigenlijk aan het ontbijten waren. Maar gelukkig vonden ze het niet erg!!

Hoewel ik mij snel weer een stuk beter voelde, had ik geen zin om die dag een paar uur met de boot en de bus richting Rio te reizen. Dus nam ik afscheid van George en Marie en bleef ik nog een nachtje op het prachtige eiland. De volgende ochtend wilde ik alsnog die hike doen, maar dat vond mijn lichaam geen goed idee. Nouja, dan nog maar een ochtendje chillen op “een-iets-minder-mooi” strand, heel vervelend :) .

En toen was ik weer in Rio, dit keer was het de eindbestemming van mijn reis. Het was er prachtig weer, dus toen ik weer herenigd was met George en Marie hebben we vooral veel tijd doorgebracht op de beroemde stranden van Copacabana en Ipanema. Ook hebben we natuurlijk de vele toeristische trekpleisters bezocht, die allemaal zeker de moeite waard waren!

Het hostel waarin we verbleven lag ook in Copacabana, een toplocatie dus. Maar hoewel de sfeer er echt super was, was de slaapkamer een hel, het was klein, vochtig, vol met 4 stapelbedden van 3 hoog en overal lagen natuurlijk spullen. Je kon er niet lopen vanwege alle troep en omdat ik bovenin het stapelbed sliep, was het een heel avontuur om mijn bed in en uit te gaan… En toen het bed ook nog beroerd lag, waren Marie en ik er helemaal klaar mee. Zo gaan we onze laatste nachten in Brazilië niet doorbrengen… We pakten onze spullen en hebben heel decadent een 2-persoonskamer in een hotel om de hoek geboekt, heerlijk die luxe haha!
(Van backpacker tot flashpacker... :) )

George zou een dag eerder naar huis gaan dan Marie en ik, dus om zijn laatste dag spectaculair af te sluiten, besloten we om te gaan paragliden. Dat wilde ik altijd al eens doen en wat is nou een mooiere locatie dan Rio de Janeiro!
Met een jeep gingen we een berg op, steeds hoger en hoger, tot we op een gegeven moment op een hoogte van 520m waren. Ik was totaal niet zenuwachtig, tot ik opeens de afgrond zag waarvan wij straks moesten afspringen, wouw!
Mijn instructeur was een hele ervaren en supercoole gast, dus ik voelde me gelijk erg veilig. Voordat je kan zweven, moet je eerst een aanloopje nemen en zodra de grond onder je voeten verdwijnt... vlieg je gewoon!!!
Het was echt helemaal te gek!! Aan de ene kant zeer ontspannen en relaxt en aan de andere kant gaf het zo’n adrenalinekick! Na een paar minuten mocht ik zelf sturen, en we vlogen boven het regenwoud, over rotsen, over gebouwen en over het strand, echt echt echt echt helemaal super!!!!
Wat een afsluiting van deze geweldige reis!!

Het afscheid van George en Marie was erg vreemd, we hebben zo lang samen gereisd (vooral met George, wij hebben de hele reis samen gedaan) en het klikte zo ontzettend goed... Maar ik weet zeker dat we elkaar ooit weer gaan zien, ik bedoel, Amsterdam is een te gekke stad om te bezoeken! En ik zou zelf graag een keer naar Denemarken of nog een keer naar Engeland willen gaan, dus dat zit wel goed!

Toen ik op het vliegveld van Rio aankwam, boden ze mij tijdens het inchecken een directe vlucht naar Amsterdam aan, dus in plaats van 36 uur reizen, zou ik er maar 12 uur over doen. Een mooier aanbod kun je toch niet krijgen? Toch heb ik het aanbod afgeslagen, want in die 36 uur, zou ik zo’n 16 uur door kunnen brengen in Atlanta, Georgia, USA. En geef nou toe, hoe vaak krijg je de kans om even een dagje te shoppen in Amerika?

Omdat ik al vroeg op het vliegveld was en er ook nog een vertraging van een paar uur was, moest ik erg lang wachten. Wat denk je, raak ik toch aan de praat met een man die me daarna uitnodigde om in de VIP-lounge te chillen. Dus in plaats van de metalen vliegveldbankjes, zat ik in een leren fauteuil, met een minibar naast me met gratis eten, gratis drinken en er was ook nog eens gratis wifi. De vlucht van die man was een stuk eerder dan mijn vlucht, maar toen kon ik mooi nog lekker blijven zitten om te genieten van alle luxe!
Nadat die man weg was, voelde ik mij wel wat ongemakkelijk in de VIP-ruimte, iedereen die daar binnen was, betaald daar flink voor... En ik had gewoon mazzel :), maar een glaasje amarula en wat heerlijke chocolaatjes kon ik toch echt niet weerstaan... :)

De keuze om een dagje te shoppen in Amerika, was de juiste geweest, ik kon die dag niet stoppen met lachen, ik was gewoon in dagje in AMERIKA! Eerst ben ik naar The World of CocaCola geweest, een museum over de geschiedenis en het proces van het maken van CocaCola, ook was het er mogelijk om 60 soorten dranken te proeven die vallen onder het merk CocaCola, echt leuk!

Daarna ben ik naar het Natural History Museum geweest, om naar dinosaurusbotten te kijken. Ook heb ik er een film gezien in een Imax-bioscoop over het leven in de zee (al zie ik het liever zelf in het echt haha).
En na 2 museums had ik nog tijd over om nog even lekker te shoppen in the States, ik zeg: een perfecte dag!!

En nu ben ik thuis, aan het nagenieten van een geweldige reis!

Zuid-Amerika is echt te gek!
Whoeeehoeee!

Veel liefs,
Tessa :D

PS: Ik ga proberen om ook nog foto’s bij mijn vorige verslag te plaatsen! :)